Na de Friendship Highway, de Transfăgărășan Highway, de Iceland Ringroad, de A1 en de Pamir Highway rijden we nu op één van die andere epische (#epic) snelwegen, namelijk de Karakoram Highway. Het eerste deel is nogal saai. Kashgar uit, de… Verder lezen →
Oost-Turkestan of West-China; de grootste provincie van China is autonome regio Xinjiang, wat weer nieuwe grens betekent. Voordat Stalin de vijf Sovjet Stans (wat nogal lukraak lijkt) van grenzen voorzag, heette het gebied wat we nu kennen als Centraal Azië… Verder lezen →
Vanuit Astana gaat maar één keer per week een trein naar Urumqi. En dat met 4 wagonnetjes. De meeste passagiers zijn op weg naar hun vakantiebestemming in eigen land. Kazakhstan heeft een aantal meren in het oosten. En ja, in… Verder lezen →
Rrrrrrggg Ggggwwwwppp pppfffssssst. Welkom in China. Rochelen, het spul verzamelen en boel uitspugen; heel normaal hier.
Op 11 november gaan we naar Beijing Xi met het fijne vooruitzicht 44 uur op hard seats in de trein te zitten. Niks geen bedden, 44 uur keihard zitten. De andere plekken waren uitverkocht.
Voor de muur gaan we naar Gu Bei Kou (古北口), waar we op een oud stuk gaan lopen. Of eigenlijk hiken. Daar hebben we immers de schoenen voor.
Het eerste weekend Beijing zien we weinig van Beijing. Althans van de welbekende highlights. Maar wel veel van het eten, de barren in de Hutongs, 798 (Beijing Art Zone) en KTV. En dat allemaal dankzij onze vrienden in Beijing.
Een ode aan KTV (ofwel Karaoke).
Het laatste stuk van de Trans-Mongolië express. De wagon is wederom gevuld met toeristen. En wat Chinezen.
Uit het genre kitsch toeristisch een video van Trans-Mongolië express. De folklore spat er vanaf en het lijkt of de reis aan elkaar hangt van kneuterige ansichtkaarten.
© 2024 MarBar — Ondersteund door WordPress
Thema door Anders Noren — Omhoog ↑
Recente reacties