Na de Friendship Highway, de Transfăgărășan Highway, de Iceland Ringroad, de A1 en de Pamir Highway rijden we nu op één van die andere epische (#epic) snelwegen, namelijk de Karakoram Highway.

Het eerste deel is nogal saai. Kashgar uit, de Chinese snelweg op. Dan beginnen de bergen. En ook de wegwerkzaamheden. Niet alle Chinese snelwegen zijn even smooth.

Bij een groot blauw stuwmeer worden we in de ene na de andere déjà vu geduwd; er zitten Kyrgyzen spulletjes te verkopen en het containerdorp ernaast heeft iets van Bulunkul.

(tekst gaat verder onder de foto)

Stuwmeer Karakoram Highway

De samenvatting van Centraal Azië duurt nog even voort, want even later stoppen we bij het Karakul meer. Niet te verwarren met dat andere Karakul meer in Tajikistan vlak naast de Pamir Highway. Er staan yurts naast het meer en sommige bezoekers wagen zich op een paard. Nee echt, we zijn nog steeds in China.

In Tashkurgan moeten we bij een Tajik (er wonen vooral Tajiken hier) onze bustickets voor morgen ophalen. Het busstation is dicht.
In ons hostel wel wat reizigers, vooral mensen die de bergen in de omgeving gaan verkennen. Niemand die de grens overgaat.

De bus vertrekt om 10:00 Beijing time (en dus om 8:00 Xinjiang time) vanuit het douane-gebied (in feite 1 lange straat in Tashkurgan, gewoon aan de Karakoram Highway). Gelukkig hebben we de domste taxi-chauffeur van de stad getroffen en het vinden van het juiste busstation is voor hem een hele opgave. We rijden en rijden, maar nergens een bus naar Sost. Er staan wel Chinezen in een rij voor permits voor het grensgebied. Bij het gewone busstation weten ze niets over de bus naar Sost “no message”. Dan spreken we een jongen die zegt dat de bus om 8:00 Beijing time is vertrokken. Na een enorme vloekpartij (we hebben de domme taxi-chauffeur nog wel in leven gelaten) gaan we terug naar het hostel.

Later blijkt dat niemand eigenlijk weet wanneer de bus vertrekt. Onze Abdul in Kashgar niet en de mensen van het hostel ook niet. Bij het gewone busstation hebben ze het over:

“10 o’clock tomorrow local time,
bus leaves at customs”

We zijn onderhand heel benieuwd waar dat nou is en omdat we tijd over hebben lopen we richting dat ene – bijna mythische – busstation. Ja er is iets wat op een tickethok lijkt, maar er zit niemand.
Voor de zekerheid checken we tijd en locatie van vertrek weer op het normale busstation. Met foto van het illustere tickethokje in de aanslag. De locatie is correct, en om 10 uur vertrekt er een bus morgen. Lokale tijd. Meer informatie kunnen we niet krijgen.

Dan gaan we maar eten bij ons inmiddels favoriete Chinese restaurant. We wijzen aan wat ons lekker (en vega) lijkt bij anderen op de tafel, mogen wat van de gerechten proeven, bestellen er een pijo bij en gaan zitten. Dan komt het allemaal goed. En omdat er iemand jarig is krijgen we een stuk slagroomtaart als voorgerecht.

De volgende dag gaan we richting de douane en dus hét busstation. Er staat een bus en er staan wat mensen. Waaronder twee Chinezen die goed Engels spreken. Het lijkt er toch op dat we op tijd zijn en verder kunnen op de Karakoram Highway.