Het laatste stuk van de Trans-Mongolië express. De wagon is wederom gevuld met toeristen. En wat Chinezen.

In de coupé naast ons zit een Brit met het accent van Austin Powers. Hij lijkt zelf meer op Dr. Evil.

In onze coupé een Nederlands meisje dat een half jaar Mandarijn gaat studeren en een Canadees die les gaat geven in China. Heel educatief allemaal.

De Mongoolse grens levert voor de Canadees nogal wat problemen op. Door een verkeerd visum of een misplaatst stempeltje mag hij bijna het land niet uit.

Bij de Chinese grens worden de treinwielen gewisseld. Die in China zijn natuurlijk helemaal anders. De trein mogen we niet uit. Het resultaat is een paar losse wagonnetjes in een grote loods waar mensen constant naar buiten kijken. Ze zwaaien niet terug. Of ze zijn dingen aan het doen in hun coupé. Een mevrouw probeert op het bovenste bed te klauteren, anderen eten noodles.

Na een paar uur mogen we even buiten spelen. In de stationswinkel is het chaotisch. Iedereen probeert voor te piepen. Welkom in China. Het gerochel op het perron klinkt er ook naar.

Het Chinese landschap zien we pas als we wakker worden. Weer wat anders dan de Gobi. Ondertussen worden de lakens van onze bedden gerukt door de treinhostess. Er mist een kussensloop. Vergeleken bij deze mevrouw is de provodnitsa van de trein naar UB een lieverdje.

Na 7.661 kilometer in de trein zijn we in Beijing. Na een half uur steggelen met taxi-chauffeurs zijn we er echt.