Auteur Marloes Wardenier
Het Pechersk Lavra klooster is één van de belangrijkste religieuze plekken in Kiev. Het complex biedt een reeks aan kerken en lang geleden overleden monniken liggen gemummificeerd en wel in de grotten van het klooster. Gehuld in een sloof (je… Verder lezen →
In een halflege bus gaan we van Tallinn naar Vilnius. In negen uur razen we door de Baltische staten onder het genot van een fijne selectie foute films en gratis koffie. In Riga mogen we de benen strekken en we… Verder lezen →
In de haven van Turku begint onze roadtrip door Finland. De eerste stop ligt op zo’n twee uur rijden en heet Tampere (uit te spreken als Tam-peh-re, en dus niet als rijmwoord op ampère). Het beste hostel van Finland biedt… Verder lezen →
In Trondheim zitten we tussen de studenten. Ons hostel is dan ook een soort studentenflat. We hebben een appartement dat we ’s avonds blijken te delen met een vrouw en een wazige Duitser. De vrouw vlucht snel haar kamer in,… Verder lezen →
Terwijl in Nederland de lente met een aangekondigde rokjesdag nu echt begonnen is, reizen wij in Noorwegen door een besneeuwd landschap. Het is als een Bob Ross schilderij met bevroren meren, bergen met poedersuiker sneeuw en uiteraard veel bomen (“You… Verder lezen →
De eerste dag van het nieuwe jaar (het is nu 1393) beginnen we in een oud paleis. We zijn zo ongeveer de enige westerlingen tussen alle vakantievierende Iraniërs en dat is te merken. Eenmaal binnen word ik door een meisje… Verder lezen →
Na het enerverende diner bij de familie Amiri ontvluchten we Yazd. Niet omdat het daar schreeuwend druk is of omdat we omver gelopen worden door hordes bejaarde toeristen. Nee, omdat buiten Yazd heel veel te zien is. Meer dan woestijnzand… Verder lezen →
Aref en zijn familie wonen in een buitenwijk van Yazd. Een heel net huis met megagrote tv en plastic over de eettafel. Moeder, zusje, broertje en Aref heten ons welkom. Vader is er niet, die werkt in het zuiden van… Verder lezen →
De taxi hort en stoot, we komen amper een paar meter vooruit. Auto’s om ons heen pruttelen, brommertjes proberen het doolhof van de chaos door te komen. Een ambulance komt eraan. Auto’s gaan opzij. Even later zien we een brommerrijder… Verder lezen →
En dan heb je ineens een reis gewonnen. Naar de Franche-Comté. In Frankrijk. Toch weer eens wat anders. En het programma belooft ons heel veel moois. En heel veel kaas en wijn.
Rrrrrrggg Ggggwwwwppp pppfffssssst. Welkom in China. Rochelen, het spul verzamelen en boel uitspugen; heel normaal hier.
“Sjongejongejongejonge. Wat we daar toch allemaal meegemaakt hebben, nou nou nou dat is met geen pen te beschrijven.” We staan voor het Yankaddo hotel en praten met een Brabander, die we voor het gemak maar even Jos noemen.
De vakantie is begonnen. Witte stranden, blauwe zee, palmbomen; dat werk. Bij aankomst in Coron worden we gekaapt door Ricardo. Een man van 59 in een singlet op een brommer. Hij weet wel plekken waar we kunnen slapen. Finbar springt… Verder lezen →
Kaas is hier keso, aardappelen zijn patatas, ze spreken verdomd goed Engels, kijken NBA, Rodriguez is een hele normale achternaam, ze drinken rum en tequila en vooral veel San Miguel. We zijn nog steeds in Zuid-Oost Azië, maar de Filipijnen… Verder lezen →
Weer terug in Sandakan blijkt Sabah wereldnieuws te zijn. Ook in Nederland (zie NOS en NU.nl). Wel voor maar één dag. Aanleiding is het ingrijpen van het Maleisische leger. Met bombardementen. Ze waren die Sulu’s onderhand wel zat. Het reisadvies… Verder lezen →
Bij aankomst in Sandakan blijkt dat we niets kunnen doen. Alle eilanden zijn dicht. Omdat de broer van de Sultan van Sulu met een groep van 180 rebellen op Sabah is. Al drie weken, maar een dag geleden is er… Verder lezen →
Kota Kinabalu is een weinig spannende stad. Voor entertainment moet je op de 8e etage van de mall zijn. Daar kun je bowlen, gamen, Karaoke doen en naar de bioscoop. En dat laatste voor maar RM 8 per persoon (€2,-)…. Verder lezen →
Penang is een eiland, maar daar merken we bijzonder weinig van. We komen ook niet buiten Georgetown. Die stad staat bekend om de koloniale panden (jawel, op de Unesco lijst) en het eten. Volgens menigeen het beste eten van Maleisië.
Het is donker en het regent hard als we aankomen in Bukit Lawang. We belanden per ongeluk in een veel te georganiseerd en te duur guesthouse. Een groep Nederlandse bejaarden krijgt instructies van de reisleider en kijken angstig (oeh Malariapillen,… Verder lezen →
De Trans-Sumatran Highway klinkt als een extreem exotische snelweg. De chauffeur zegt dat hij wel hard moet rijden, omdat hij anders in slaap valt. Daarna koopt hij ergens nog even 3 pakjes kretek sigaretten. Ook om wakker te blijven. Die… Verder lezen →
De route tussen Maninjau en Bukittingi begint met een set haarspeldbochten waar de Alpe D’Huez nog een puntje aan kan zuigen. Na de 44 bochten (net zoals ‘de alp’ genummerd) heeft de chauffeur zijn grote vriend het gaspedaal gevonden. En… Verder lezen →
Bij het verlaten van de aankomsthal op Padang worden we gelijk omringd door een stuk of 10 taxichauffeurs. “ATM” roepen we, en de meest fanatieke chauffeur loopt mee. Wat een verademing na het strak georganiseerde Singapore.
Voor $20 per bed slapen we in een dorm. Die delen we, blijkt later, met een behoorlijke snurker (we zijn er nog steeds niet over uit of het nou die dikke Duitser of z’n vrouw is). Er hangt ook een… Verder lezen →
Hippe jonge moslima’s lopen hand in hand met hippe Chinese meisjes, Hindu vrouwen lopen in gekleurde gewaden en af en toe loopt er een Buddhistische monnik rond. Welkom in Kuala Lumpur.
Koning Sihanouk is in oktober 2012 overleden, maar nu vindt pas de uitvaart plaats. Vier dagen lang. De plaats voor het cremeren moest nog gebouwd worden (à $1,2 miljoen). Wij maken dag 2 en 3 mee. Dag 2 kunnen we… Verder lezen →
De planten langs de weg zijn roestbruin, de golfplaten daken en bamboehutten langs de weg hebben dezelfde kleur, net als de binnenkant van onze neus. We zitten in de tuktuk van mr. Nicky en rijden richting de Killing Caves.
Kratie dus. Als stop-over naar Siem Reap. Aan de Mekong. Idyllisch is het niet echt. In een zijstraat van de promenade zijn klinieken waar je zo naar binnen kunt kijken. Mensen aan een infuus liggen op een bed. Ook zijn… Verder lezen →
Voor busreizen in Laos moet je wat geduld hebben. Alles duurt lang en echt duidelijk zijn ze er niet over. De gemiddelde leeftijd van een buschauffeur schatten wij op 20. En die mannetjes kunnen er verdomd goed omheen draaien.
In het midden van Laos ligt een grot van 7,5 km; de Konglor Cave (of Kong Lo – de schrijfwijze van plaatsen in Laos varieert nogal). Het schijnt lastig te zijn om er te komen. Achteraf blijkt vertrekken een stuk… Verder lezen →
Recente reacties